آداب شخصی در مبحث آداب دیپلماتیک به دو بخش تقسیم می شود: یکی نوع پوشش و پیام هایی که می تواند به همراه داشته باشد و دوم نوع رفتار و پیام هایی که افراد با رفتار و برخوردها و زبان بدن شان صادر می کنند.

لباس رسمی آقایان در تمام سلسله مراتب روابط دیپلماتیک کت و شلوار است و لباس رسمی خانم ها کت و شلوار یا کت و دامن. اصل اول بر این است که رنگ ککت و شلوار یا کت و دامن باید مشکی ساده و بدون طرح باشد و در غیر این صورت سورمه ای تیره. پیراهن زیر لباس نیز باید ساده و بدون طرح و ترجیحا سفید رنگ باشد و اگر سفید نبود، نباید پررنگ باشد.

همین نکات را بسیاری از دولتمردان و نمایندگان مجلس ما رعایت نمی کنند و گاهی هیچ تناسبی بین کت و شلواری که پوشیده اند با پیراهن شان وجود ندارد؛ مثلا در هیچ کجای دنیا کت و شلوار راه راه را با پیراهن چهارخانه نمی پوشند، اما در بین سیاسیون و دولتمردان ما این اتفاق می افتد. وقتی که فرد ایستاده است، در صورتی که کت و شلوارش دو دکمه دارد، دکمه بالا و اگر سه دکمه دارد، دو دکمه پایین باید بسته باشد و در زمان نشستن باید این دکمه ها باز شوند.

اگر یک شخصیت سیاسی یا دیپلمات این نکات را رعایت نکند، نمی توان رفتارش را حمل بر خلاقیت کرد؛ بلکه آن را از سر نادانی یا تعمدش در رعایت نکردن آداب دیپلماتیک می دانند. مثلا اگر دولتمردی با کاپشن در مجامع رسمی حاضر می شود یا با هم رده خودش دیدار می کند، این حمل بر سادگی و ساده زیستی او نخواهد بود. کفش هایی که افراد در روابط دیپلماتیک استفاده می کنند باید کفش های ساده باشد که اصطلاحا به آنها برت می گویند یا کفش های هشت ترک. جوراب و کفش هم حتما باید با همدیگر ست باشند، در حالی که ما معمولا جوراب را با شلوار ست می کنیم.

اگر قرار باشد که دیپلمات ها با هم یک وعده غذای کاری – که معمولا صبحانه است – صرف کنند، چند نکته باید رعایت شود: قاشق همیشه سمت راست و چنگال سمت چپ است. اگر شما قاشق و چنگال تان را بعد از صرف غذا داخل بشقاب بگذارید به این معنی است که می خواهید به غذا خوردن ادامه دهید و مسئولین مربوطه باید دوباره برای شما غذا سرو کنند و اگر قاشق و چنگال را خارج از بشقاب بگذارید به این معنی است که غذای سرو شده برای شما کافی بوده است. اگر غذایی سرو شد که مورد علاقه شما نیست؛ چیزی به عنوان میل ندارم و نمی خورم وجود ندارد. در این حالت تکه کوچکی بر می دارند و کمی از آن می خورند و باقی اش را در بشقاب می گذارند.

نحوه نشستن در جلساتی که میز وجود ندارد نیز بسیار مهم است. در این شرایط دو پا باید جفت باشد و دو دست نیز باید روی دستگیره مبلی که روی آن نشسته اند، قرار بگیرد. چیزی به اسم پا روی پا انداختن در آداب دیپلماتیک وجود ندارد و اگر یک شخص یا گروهی این کار را انجام دهد، می خواهد نشان دهد که شخص مقابل ارزش ویژه ای برای او ندارد یا می خواهد سیطره اش را بر او نشان بدهد.

در صورت ادا شدن این رفتار نماز سوی یکی از طرفین، طرف مقابل هم می تواند این کار را بکند. شاید دیده باشید که در یکی، دوتا از دیدارهای آقای دکتر ظریف، وزیر امور خارجه کشور مقابل پایش را روی پا اندخته بود و آقای دکتر ظریف هم به سرعت به همین شکل نشستند.