نتایج یک مطالعه جدید می‌گوید انسان‌های اولیه احتمالا مانند خرس‌ها به خواب زمستانی می‌رفته‌اند.

به گزارش راوی امروز، بسیاری از پستانداران روی زمین توانایی خواب زمستانی را دارند. با این حال، تاکنون اعتقاد بر این بود که روند فرگشت به شکل بی‌رحمانه‌ای هرگز به انسان‌ها امکان خواب زمستانی را نداده است. اما اکنون به لطف یک مطالعه جدید روی فسیل‌های یافت شده از انسان‌های اولیه در اسپانیا، محققان بر این باور رسیده‌اند که انسان‌های اولیه در حقیقت وقتی که شرایط سخت می‌شده و غذا کم بوده است، به خواب زمستانی می‌رفته‌اند.

این مطالعه شواهد موجود در مورد استخوان‌های یافت شده در آتاپوئرکا(Atapuerca) نزدیک بورگوس در شمال اسپانیا که یکی از مهمترین مکان‌های فسیلی جهان است را شرح می‌دهد.

به گفته محققانی که می‌گویند یک غار را در این مکان کشف کرده‌اند که در واقع یک گور دسته جمعی با استخوان‌های بی‌شمار به جا مانده از ۴۰۰ هزار سال پیش است و احتمالاً متعلق به اوایل دوران نئاندرتال‌ها یا پیشینیان آنها بوده است.

دانشمندان استدلال می‌کنند که آسیب‌ها و جراحات و سایر علائم در این استخوان‌های فسیل شده و به جا مانده از انسان‌های اولیه با آسیب‌های به جا مانده در استخوان‌های حیواناتی که خواب زمستانی دارند، سازگار است. این باعث شده است که آنها بر این باور باشند که پیشینیان انسان ممکن است صدها هزار سال پیش با کاهش سرعت متابولیسم خود و خوابیدن در ماه‌های سرد زمستان به سرمای شدید و کمبود غذا واکنش نشان داده باشند.

“خوان-لوئیس آرسواگا”(Juan-Luis Arsuaga) و “آنتونیس بارتسیوکاس”(Antonis Bartsiokas) از دانشگاه “دموکریتوس تریس” در یونان در مقاله خود که در مجله L’Anthropologie منتشر شده است،  جزئیات تغییرات فصلی استخوان‌ها در این محل را شرح داده‌اند.

آنها می‌گویند: این تغییرات فصلی نشان می‌دهد که رشد استخوان‌ها به مدت چند ماه در فواصل سالانه مختل شده است. این نشان می‌دهد که انسان‌های اولیه به شکل دوره‌ای در شرایط متابولیکی خاصی بوده‌اند که به آنها کمک می‌کرده برای مدت طولانی در شرایط سخت با ذخایر محدود مواد غذایی و ذخیره کافی چربی بدن زنده بمانند.

ضمن اینکه همین الگوی اختلالات رشدی که به صورت آسیب روی این استخوان‌ها دیده می‌شود، در استخوان‌های پستانداران با قابلیت خواب زمستانی از جمله خرس‌های غارنشین نیز قابل مشاهده است.

علاوه بر این، محققان خاطرنشان کردند که بقایای یک خرس غارنشین در همین منطقه ثابت کرد که این مکان یک مکان ایده آل برای خواب زمستانی بوده است.

“آرسواگا” و “بارتسیوکاس” استدلال می‌کنند که رژیم غذایی این انسان‌های اولیه سرشار از غذاهای چرب مانند ماهی و گوزن‌های شمالی بوده که مواد مغذی کافی را برای این جمعیت در طول زمستان فراهم می آورده تا امکان خواب زمستانی را فراهم کنند.

برخی از کارشناسان که به این یافته‌ها مشکوک هستند می‌گویند توضیحات دیگری در مورد این تغییرات در این استخوان‌ها وجود دارد و باید قبل از اینکه به نتیجه‌گیری واقع‌بینانه برسیم، به طور کامل به آنها پرداخته شود.

گام بعدی محققان احتمالاً آزمایش نظریه خواب زمستانی روی ژنوم های نئاندرتالها و دیگر انسان‌های اولیه است تا به آنها کمک کند که تشخیص دهند که آیا اجداد ما واقعاً می‌توانسته‌اند در طول زمستان بخوابند یا خیر.

منبع: ایسنا

نسخه چاپی خبر