«حمیدرضا هداوندی» نایبرئیس شورای اسلامی شهر شریفآباد در سلسله مطالبی به حقوق شهروندی پرداخته و در این قسمت، درباره «معماری ایرانی - اسلامی» نوشته که بخش چهارم است و به کالبدشکافی این موضوع از جوانب مختلف پرداخته است.
«حمیدرضا هداوندی» نایبرئیس شورای اسلامی شهر شریفآباد در سلسله مطالبی به حقوق شهروندی پرداخته و در این قسمت، درباره «معماری ایرانی – اسلامی» نوشته که بخش چهارم است و به کالبدشکافی این موضوع از جوانب مختلف پرداخته است.
به گزارش راوی امروز، حمیدرضا هداوند که سالها سابقه فعالیت در شهرداری ورامین و شورای شهر شریفآباد را دارد، در بیست و دومین مطلبش نوشته است:
«شروع معماری مدرن ایرانی از حدود سال ۱۳۰۰ به بعد است؛ زمانی که ایران بر اثر تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی تغییر کرد و سیمای شهرها متحول شد تا بناهای لازم برای زندگی جدید مانند ادارهها، کارخانجات، بانکها، ایستگاههای راهآهن، دانشگاهها و همچنین واحدها و مجموعههای مسکونی جدید در شهرها به وجود بیایند.
این بناها برخلاف بناهای قبل از زمان معاصر که بهدست معماران سنتی طراحی و ساخته میشدند، بهتدریج بهدست معماران تحصیلکرده طراحی شدند که ابتدا معماران غیرایرانی و سپس ایرانی که در خارج ایران تحصیل کرده بودند و بعدتر معمارانی که در اولین مدرسه معماری ایران(حدود سالهای ۱۳۲۰) تحصیلکرده بودند، تشکیل میدادند.
از سوی دیگر، معماری نوین اسلامی نیز با مختصاتی که گفته میشود، به طور همزمان، مدرن شد:
استفاده از مصالح مدرن، روش ساخت و سامانه نوین، به نحوی که مصالح سنتی و سامانههای قدیم به روشی خلاق و نوین به کار رفتند تا با اصولی نظیر« فرم از عملکرد پیروی میکند» تطبیق یابند و از تفریط و آشفتگی بپرهیزند.
معماری اسلامی نوین، سازگار با اصولی نظیر «پیچیدگی در نهایت سادگی» است تا بهینه بودن را در ارتباط با سازه، خدمات و اهداف عملکردی به حداکثر برساند.
طراحی این سبک نوین و مدرن با پیشرفت توأمان فنآوری و جامعه اسلامی مدرن، بازهم رشد خواهد کرد تا معماران مسلمان ساختمان هایی را بسازند که متناسب با زمان و درک صحیحی از تاریخ، فرهنگ و بافت محیطی باشد.
هنر اسلامی از اشکال بدن انسان و حیوانات در معماری اسلامی ساختمانها در سراسر جهان اسلام استفاده نکرده است، چون تمدن اسلامی به طور سنتی از تصاویر انسانی و حیوانی در هنر بصری اجتناب ورزیده است.
فرهنگ اسلامی نشأت گرفته از ترکیب سنتهای عربی با فرهنگ ایرانی و بیزانسی است و نقاشان و معماران اسلامی تلاش خود را بر روی خوشنویسی متمرکز کردندهاند؛ نقوشی که اغلب، آرایههای گلدار هستند و خوشنویسی حکاکیهای برجسته، آیههایی از قرآن است».
ادامه دارد…
دیدگاه ها :