پس از پنج سال کشمکش، پیمان شینگن با طرح حذف مرزهای درونی و سیاست دوسویه‏‌ی صدور ویزا به برنامه‌‏ی اتحادیه افزوده شد. این توافق قوانین جدیدی به همراه داشت که کاملا متضاد با قوانین موجود در اتحادیه‏‌ی اروپا تا آن زمان بود.

حوزه‏‌ی شینگن نیز در ۲۶ مارس ۱۹۹۵ به صورت پراکنده شکل گرفت. نام این پیمان از روستایی کوچک به نام شینگن در لوکزامبرگ گرفته شده‏ است که توافقنامه ابتدا در آنجا امضا شد. با افزایش بیش از پیش تعداد کشورهایی که به حوزه‏‌ی شینگن وارد می‏‌شدند، مانند کشورهایی که در حال حاضر نیز برای ملحق شدن به حوزه‏‌ی شینگن کاندید می‌‏شوند، این توافقنامه و معاهدات مربوط به آن در قوانین اتحادیه‏‌ی اروپا گنجانده شده و سریعا در سال ۱۹۹۹ به اجرا در آمد.

کدام کشورها ویزای شینگن دارند؟  

معایب توافقنامه‏‌ی شینگن و معاهدات مربوط به آن، کنترل شدید مرزهای خارجی مشترک با کشورهای غیر اروپایی در نتیجه‏‌ی کاهش بروکراسی در میان کشورهای حوزه‏‌ی شینگن و نداشتن حقی در اصلاحات یا قانونگذاری در قانون اروپا در صورت عدم عضویت در این پیمان است. تحت توافقنامه‏‌ی شینگن، سفر از یکی از کشورهای عضو توافقنامه به دیگر کشورهای عضو بدون پاسپورت و کنترل مهاجرتی و یا هرگونه کاغذبازی‏‌های مرسوم اداری انجام می‏‌شود. البته حوزه‏‌ی شینگن و اتحادیه اروپا دو حوزه‏‌ی کاملا متفاوت هستند و نباید آن‌ها را یکسان بدانیم.

حوزه‏‌ی شینگن از ۲۲ کشور عضور اتحادیه اروپا و همچنین چهار کشور عضو اتحادیه‌‏ی تجارت آزاد اروپا (EFTA اتحادیه‏‌ای از ده واردکننده تجاری در نه کشور اروپایی یعنی اتریش، بلژیک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، هلند، اسپانیا، سوییس‌ و بریتانیا) تشکیل شده است. اتحادیه EFTA به صورت غیررسمی در سال ۱۹۸۷ توسط برخی از واردکننده‏‌های بزرگ‏تر و سابق تشکیل شد. در سال ۱۹۹۰ این اتحادیه به رسمیّت در آمد. اتحادیه EFTA در هلند مستقر بوده و دارای نشریه‏‌ا‏‏‏ی با عنوان «Dutch Articles of Association» است.

کشورهای عضو اتحادیه‏‌ی اروپا

اتریش (۱۹۹۵) | بلژیک (۱۹۵۲) | بلغارستان (۲۰۰۷) | کرواسی (۲۰۱۳) | قبرس (۲۰۰۴) | جمهوری چک (۲۰۰۴) | دانمارک (۱۹۷۳) | استونی (۲۰۰۴) | فنلاند (۱۹۹۵) | فرانسه (۱۹۵۲) | آلمان (۱۹۵۲) | یونان (۱۹۸۱) | مجارستان (۲۰۰۴) | ایرلند (۱۹۷۳) | ایتالیا (۱۹۵۲) | لتونی (۲۰۰۴) | لیتوانی (۲۰۰۴) | لوکزامبرگ (۱۹۵۲) | مالتا (۲۰۰۴) | هلند (۱۹۵۲) | لهستان (۲۰۰۴) | پرتغال (۱۹۸۶) | رومانی (۲۰۰۷) | اسلوواکی (۲۰۰۴) | اسلوونی (۲۰۰۴) | اسپانیا (۱۹۸۶) | سوئد (۱۹۹۵) | بریتانیا (۱۹۷۳)

کشورهای کاندید و در مسیر عضویت ِ اتحادیه‌‏ی اروپا

ایسلند | مونته‏‌نگرو | صربستان | جمهوری سابق یوگوسلاوی مقدونیه | ترکیه | آلبانی

کاندیداهای احتمالی
 
بوسنی و هرزوگوین | کوزووو

شش کشور از اعضای اتحادیه‏‌ی اروپا هنوز عضو حوزه‏‌ی شینگن نیستند؛ همچنین قلمروهای دولتی نیز هنوز عضو توافقنامه‏‌ی شینگن نیستند. از شش کشوری که عضو شینگن نبوده چهار مورد آن‌ها به زودی به این حوزه خواهند پیوست، یعنی بلغارستان، کرواسی، قبرس و رومانی؛ درحالی که دو کشور ایرلند و بریتانیا مستقل باقی می‏‌مانند (به طور کلی، قانون اتحادیه اروپا در تمامی ۲۸ کشور عضو اتحادیه معتبر است، با این حال، گاهی کشورهای عضو در رابطه با اجرای مستقل بعضی قوانین یا معاهدات اتحادیه اروپا مذاکره می‏‌کنند که در این صورت مجبور به اجرای سیاست‌‏های مشترک حوزه نیستند).

جدا از کشورهای اشاره شده در بالا، قلمروهای دیگری در اتحادیه اروپا هستند که هنوز عضو شینگن نشده‌اند که شامل قلمروهای فرانسوی گویان فرانسه، گوادلوپه، مارتینیک، رئونیون، مایوت، سنت بارتلمی و سنت مارتین است. از طرفی دیگر، چهار کشوری که عضو اتحادیه اروپا نبوده اما عضو EFTA هستند همراه با بیست و دو کشور دیگر اتحادیه اروپا عضو حوزه‏‌ی شینگن هستند: لیختن‏‌اشتاین، نروژ، هلند و ایسلند. شهروندان کشورهای EFTA اگرچه که عضو اتحادیه اروپا نیستند، اما به سیاست‏‌های جابجایی آزادانه صرف‏نظر از ملیت خود احترام می‌‏گذارند. سرزمین‏‌های کوچک اروپایی مانند سن‏‌ماریو، موناکو و واتیکان که اندازه‌‏ای بزرگتر از شهر و کوچکتر از یک کشور دارند، کنترل مرزی را لغو کرده و قانون جابجایی آزادانه که بین کشورهای عضو شینگن رایج است را پذیرفته‏‌اند؛ به این وضعیت غیررسمی (دوفاکتو) تحت قانون شینگن (یعنی لزوما در قانون مقرر نشده اما اجرا می‏‌شود) می‏‌گویند.

منبع: کجارو