به گزارش راوی امروز،انگکور در زبان خِمر (زبان رایج در کامبوج) به‌معنی «پایتخت» و «وات» به‌معنی «معبد» است. این معبد که از نظر زیبایی و اهمیت در رده اهرام در مصر و تاج‌محل در هند قرار دارد قدیمی‌ترین مجموعه مذهبی در کامبوج است که در زمینی به مساحت ۱۶۲٫۶ هکتار گسترده شده است.

برای درک بهتر بزرگی این معبد می‌توان گفت که کلیسای جامع سن‌پطرس در واتیکان حدود ۱۰ هکتار و کل شهر/کشور واتیکان در رم به‌عنوان بزرگ‌ترین پایگاه کاتولیک‌های جهان ۴۴ هکتار است.

شاه سوریاوارمان دوم در دوره امپراتوری خِمر در قرن دوازدهم میلادی معبد بزرگ آنگکور را ساخت.

به‌تدریج و از اواخر قرن دوازدهم این معبد به مکانی مقدس برای مذهب بودایی تبدیل شد و تا به امروز هم این ویژگی را حفظ کرده است.

سال ۱۹۹۲ پایتخت باستانی انگکور و معبد بزرگش وارد فهرست میراث جهانی یونسکو شد. این سایت که در میان پربازدیدکننده‌ترین مکان‌های تاریخی جهان قرار دارد به نماد ملی کامبوج تبدیل شده است.

انگکور وات در عرض جغرافیایی ۱۳٫۴۱ درجه شمالی قرار دارد و محور شمال به جنوب تالار برج مرکزی آن به‌طول ۱۳٫۴۳ ذرع است (هر ذرع ۱۰۴ سانتیمتر است). باستان‌شناسان معقتدند که عدد ۱۳٫۴ هم برای عرض جغرافیایی و هم طول محور شمال به جنوب عبادتگاه اصلی تصادفی نیست. به‌ویژه که این تالار در راستای محور زمین قرار دارد. درحقیقت، به‌نظر می‌رسد در دوره‌ای که اروپا پیرو نظریه مسطح‌بودن زمین بود، مردمان امپراتوری خِمر می‌دانستند که زمین گرد است.

این معبد متشکل از مجموعه‌ای شامل ۷۲ بنای تاریخی بزرگ است و به‌عنوان بزرگ‌ترین عبادتگاه دنیا در کتاب برترین‌های جهان، گینس، ثبت شده است.