شرکت نتفلیکس از جمله شرکت‌هایی است که به‌عنوان حامی سرسخت نیروی انسانی شناخته می‌شود.

به گزارش راوی امروز، پتی مک کورد در مقاله‌ای در مجله HBR در سال ۲۰۱۴ با عنوان «نتفلیکس چگونه نیروی انسانی را دوباره زنده کرد» بر این واقعیت تاکید کرده است که در این شرکت، مدیران برای درایت و فهم کارکنان خود اهمیت و جایگاه والایی قائل هستند و معتقدند کارکنان شرکت بهتر از هر کس دیگری تشخیص می‌دهند که چه کاری خوب است و چه تصمیمی باید گرفت.

به‌عنوان مثال، در نتفلیکس، سیاست‌های سنتی مرخصی به کارکنان جایگاهی ندارد که براساس آن، افراد فقط می‌توانند تعداد مشخصی از روزهای سال را مرخصی بگیرند یا برای مرخصی گرفتن، باید فرم‌های خاص را پر کنند و از چند مرجع اجازه بگیرند. به جای این سیستم سنتی و نه چندان مطلوب، شرکت نتفلیکس از سیستم انسان‌مداری استفاده می‌کند که مرخصی گرفتن کارکنان را تا حد زیادی به خود آنها واگذار می‌کند و این خود کارکنان هستند که تصمیم می‌گیرند چه موقع مرخصی بگیرند و چطور و چه موقع آن را گزارش کنند.

البته یکسری توصیه‌های کلی و چارچوب‌ها برای مرخصی گرفتن کارکنان در این شرکت «پیشنهاد می‌شود». به‌عنوان مثال در شرکت نتفلیکس «توصیه می‌شود» کارکنان بخش مالی شرکت در ماه پایانی سال که دوره اوج کارهای مالی و حسابرسی است به مرخصی نروند و انجام این کار را به دوره‌های زمانی دیگری که حجم کاری آنها سبک‌تر است موکول کنند.

با این همه، حتی اگر فردی بخواهد در زمان‌های «توصیه نشده» به مرخصی اجباری و اضطراری برود در این کار مختار است، البته باید مسوولیت تبعات احتمالی این نوع مرخصی رفتن را نیز شخصا بپذیرد. نکته جالب این است که رویکرد انسان‌مدارانه شرکت نتفلیکس خیلی خوب جواب داده و بسیاری از کارکنان این شرکت، حتی از نصف مرخصی استحقاقی خود نیز در طول سال استفاده نمی‌کنند.

این مساله باعث کاهش هزینه‌ها و بالارفتن بهره‌وری شرکت شده است و در همان حال، این احساس را در تمام کارکنان به وجود آورده و تقویت کرده که شرکت به آنها به‌عنوان انسان‌هایی بالغ و عاقل که نه فقط براساس منافع شخصی، بلکه بنا به مصالح شرکت تصمیم می‌گیرند، احترام می‌گذارد.

این‌چنین است که شرکت نتفلیکس توانسته در سال‌های اخیر به چنین رشد و شهرت فراوانی دست یابد و در بسیاری از پروژه‌های بزرگ خود به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کند.

در واقع شرکت نتفلیکس به گونه‌ای فرهنگ سازمانی خاص خود را شکل داده که براساس آن مرخصی رفتن نه به‌عنوان فرصتی برای نبودن در شرکت و فرار کردن از کار، بلکه صرفا به‌عنوان ابزاری برای پرداختن به امور غیرکاری و شخصی قلمداد می‌شود و به همین دلیل هم نباید برای آن سقف و محدودیت قائل شد و تصمیم‌گیری درباره آن را باید به خود فرد واگذار کرد، نه مدیران و مافوق‌های او.

نسخه چاپی خبر