به گزارش راوی امروز، پراید هاچ بک سبز رنگی که ما را وارد زندگی آدم‌های مختلف می‌کرد. پراید مهم بود تا اینکه خودروهای دیگر از سرزمین‌های مختلف راه خود را به ایران باز کردند و پراید کم کم جایگاه خود را از دست داد.

با رفتن پیکان و پیوستن‌اش به خاطرات، پراید تبدیل به ماشین طبقه کم درآمد و متوسط رو به پایین ایران شد. معمولا آنهایی که می‌خواستند در کنار شعل‌اصلی‌شان مسافر کشی هم بکنند، پراید می‌خریدند چون هم خودش ارزان بود و هم وسایل‌اش.

داستان گذشت و گذشت تا دوباره پراید به جای قبلی خود رسید و تبدیل به ماشین آدم‌پولدارها شد. ۹۰ میلیون تومان برای ماشینی که همه از او می‌نالند. خیلی‌ها می‌گویند ارابه مرگ است وقتی به آن به دل جاده می‌زنی.

واقعا یک کارمند یا یک کارگر چند سال باید کار کند تا بتواند یک پراید ساده بخرد؟ در این وضعیت نابسامان اقتصادی یک نفر چند سال باید کار کند تا در تهران یا بقیه شهرها یک خانه برای خود دست و پا کند؟

واقعا مسخره است که در جنوب تهران قیمت‌ها به حدود میلیارد رسیده است. تصور کنید یک کارگر هر ماه تمام حقوق‌اش را که حدود دو و نیم میلیون تومان است پس انداز می‌کند. فرض می‌کنیم خانواده این کارگر، خورد و خوراک و لباس و پوشاک هم ندارند. اگر او بخواهد یک خانه یک میلیاردی بخرد باید ۴۰۰ ماه یعنی ۳۳ سال کار کند تا صاحب‌خانه شود!!

جامعه ایران در حال تبدیل شدن به جامعه‌ای است که تنها آدم پولدارها در آن می‌توانند راحت زندگی کنند و تورم و گرانی تاثیر منفی بر روی زندگی آنها نگذارد چه بسا پولدارترشان بکند.

توصیه به ازدواج خوب است اما شاید قبل از آن باید به این فکر کنیم که یک جوان چگونه می‌تواند یک زندگی ساده، تاکید می‌کنم یک زندگی ساده تشکیل دهد؟ چگونه می‌خواهد از پس هزینه‌های زندگی برآید؟ چگونه می‌خواهد خانه‌ای اجاره و زندگی مشترک خود را آغاز کند؟

شاید برخی‌ها بگویند با کمک وام می‌شود حداقل بخشی از این آرزوها را برآورده کرد. راست می‌گویند شاید بشود مثلا با وام ۵۰ میلیونی یک پراید دسته دوم خرید اما امان از سود بانک‌ها. ۵۰ میلیون میگیری و تا زمان زیارت حضرت عزرائیل باید سود آن را پرداخت کنی.

شاید چند سال پیش کمتر کسی فکر می‌کرد خرید پراید تبدیل یک آرزو شود اما حالا این قوطی کوچک پرخطر تبدیل به یک آرزو شده است، آرزوی در کنار هزاران آرزوی دیگر.

منبع:ایسنا

نسخه چاپی خبر