به گزارش راوی امروز، همین که پرسش ایجاد شده، و احتمالا گفت‌وگوهایی هم در این باره شکل می‌گیرد، قابل توجه است. اما پاسخ‌ها به نظرم به بیراهه رفت و در پی بیان کاستی‌ها نیست. بلکه بیشتر آه و فغان و شکایت است؛ از شهر همسایه و رسانه‌های کم‌بینا و …

چند نکته را یادآور می‌شوم:
۱- در زمانه‌ای هستیم که شعارش «هر شهروند، یک رسانه» است و در دست هر کس یک تلفن همراه می‌بینیم که از آنها کلی خبر و فیلم و عکس بیرون می‌آید. اما هنگام ناکامی گویا بهتر می‌دانیم نقش خودمان را انکار کنیم.

۲- هر رسانه مختار است یک خبر یا گزارش را بازتاب بدهد، یا ندهد. در صورت بازتاب دادن هم مختار است آنگونه که خودش می‌خواهد، بازتاب بدهد. البته اگر کسی باید به سیاست‌های آن رسانه اعتراض کند و در پی تغییر سیاست‌های آن باشد، مخاطبش است.
بنابراین توقع از رسانه‌های حتی پیشوایی برای بازتاباندن بنی‌اسد به جا نیست. چه برسد به رسانه‌های ورامین، قرچک و تهران.

۳-انتقادهای پرشماری شنیدم که «چرا ورامین بنی‌اسد را به نام خود مطرح می‌کند؟!»
پاسخ ساده است. «چون پیشوا بنی‌اسد را به نام خودش مطرح نمی‌کند!»
بنی‌اسد و هر آیین برای شهر و منطقه‌ای است که به آن دل می‌دهد و به خوبی اجرایش می‌کند.
پیشوا نمی‌تواند به صرف اینکه سابقه چند دهه‌ای یا چند صده‌ای دارد، متوقع باشد که دیگران بنشینند و حرکت نکنند. پیشوا می‌تواند برای خودش تصمیم بگیرد که تحرکش را بیشتر کند.

۴- واقعیت این است که آیین‌ بنی‌اسد در ورامین به خوبی اجرا می‌شود. نگاه کنید به تدارکی که برای لباس، مرکب، طراحی صحنه و … می‌بینند.
مقایسه کنید با تدارک ما در پیشوا که بسیار پیش پا افتاده و دم دستی است.
منظور البته این نیست که باید خرج کلان بشود. اتفاقا حسن بنی‌اسد در پیشوا وابسته بودن به مردم است که هر کس می‌تواند به بنی‌اسد بپیوندد. باید این ویژگی برای همیشه حفظ و مراقبت بشود. مبادا که در پی سازماندهی‌های رسمی آن باشیم.
اما می‌توان در کنار حفظ این ویژگی مردمی، چیزی هم به آن افزود. به گمانم نسبت ما با آیین تاریخی بنی‌اسد شبیه است به نسبت ما با تمدن ایرانی که فقط پزش را می‌دهیم!

۵- در ورامین کمی بیشتر به زبده‌گان هنرهای نمایشی و امور رسانه‌ای مراجعه می‌کنند.
کارگردانی آیین بنی‌اسد در ورامین به «رسول حق‌شناس» سپرده شد. یک روحانی که اهل نمایش است. احتمالا در بحث رسانه‌ها هم مشورت‌هایی کرده‌اند.
در پیشوا تا جایی که من می‌دانم و نتیجه کار نشان می‌دهد، چنین رویکردی دیده نمی‌شود.

صریح می‌گویم که ما در پیشوا فعالیت نمی‌کنیم، اما توقع داریم دیگران و رسانه‌ها ما را روی سر بگذارند.
پیشنهاد من این است: به جای خوردن از میراث گذشتگان، بیشتر فعالیت کنیم، اهل مشورت باشیم، آفریننده باشیم و با حفظ سنت‌های بنی‌اسد، چهارچوب موجود را تقویت کنیم.

*محمدعلی مؤمنی

نسخه چاپی خبر