به گزارش راوی امروز، متن یادداشت مهدی‌زاده که در سومین شماره روزنامه «نبض امروز» منتشر شده، با عنوان «قرچک در مسیر توسعه فرهنگی و اجتماعی با رضایت و شادی مردم» به شرح زیر است:

فرهنگ به اختصار «سبک زندگی» مردم است و هر فرهنگی که ابزار ارتباط صحیح امروزی را درک نکند، با سرعت بیشتری مرگ خود را نظاره می‌کند.

رشد اعتیاد، مفاسد اجتماعی، بزه‌کاری، بیکاری و… نمونه‌هایی بارز از نابسامانی‌های شهرهای مهاجرپذیری چون قرچک است و معضلات فرهنگی حاصل از کم‌توجهی متولیان به این بخش، در سال‌های اخیر، بارزتر است.

شهرداری‌ها به‌صورت سنتی، نگاهی خدماتی و عمرانی را دنبال می‌کردند اما شهرداری نهادی اجتماعی است و مقتضیات و گفتمان مخصوصی را دنبال می‌کند که همانا پرداختن به «فرهنگ در حوزه مدیریت شهری» است.

روی‌کرد یک سال اخیر شورای دوره پنجم شهر قرچک با انتصاب «شریف» به عنوان شهردار، در راستای حل معضلات و آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی مردم، در کنار توجه به عمران شهری بوده است.

آغاز احداث چهار «سرای محله» در نقاط محروم شهر برای برپایی کلاس‌ها و برنامه‌های متنوع فرهنگی و هنری، توسعه سرانه‌های تفریحی، ورزشی مانند احداث پارک‌های بانوان و کودک، نوسازی و تجهیز شهربازی از جمله این رویکردهاست و برگزاری نخستین المپیاد ورزشی در رشته‌های مختلف نیز از اقدامات عالی شهردار جوان بود که مورد استقبال بی سابقه مردم قرار گرفت.

اوج نشاط و رضایت مردم با برگزاری نخستین جشنواره تابستانی شهر با 10 برنامه هفتگی شاد و متنوع فرهنگی از جمله اجرای تواشیح و تقدیر از خانواده شهدای مدافع حرم و… بود که با استفاده از نیروهای جوان و بومی شکل گرفت و اختتامیه باشکوه با حضور بیش از پنج هزار نفری مردم نیز نقطه عطفی بود که توانست لبخند رضایت و درخواست تکرار بیشتر این قبیل برنامه‌ها را بر لب مردم محروم قرچک بنشاند.

اما عده‌ای نیز چنین وانمود کردند که جشنواره تابستانی و اختتامیه آن، مجلس بزم و طرب بوده یا مجلس فساد! به فرض که از بین پنج هزار نفر، نهایتاً 50 نفر هم احساساتشان را کنترل نکردند و حرکات موزون انجام دادند، آیا به خاطر یک بی نماز، درب مسجد را می‌بندند؟! آیا بعد از نمازجمعه معروف مرحوم آیت الله هاشمی در سال 88 که عده‌ای جوان، با کفش و حجاب نامناسب و… نماز خواندند، نمازجمعه تهران را تعطیل کردند؟!

«لهو و لعب» تعریف دارد و موسیقی هم براساس نظر مقام عظمای ولایت آزاد است، مگر جوانب شرعی رعایت نشود؛ ولی اینکه به هر موسیقی لقب مفسده بدهیم، در حیطه غیرکارشناسی ما نیست؛ پس بهتر است هرجا باب میلمان نشد و افراد مخالف فکری‌مان به اجرای موسیقی و طنز و… پرداختند، فشار نیاوریم!

به این نکته نیز فکر کنیم که اگر برای جوانان در شهرشان بساط تفریح مجاز بر مبنای مجوزهای نهادهای رسمی، جور نکنیم، مسافت تا تهران و غرق شدن در بدتر از این حرف‌ها، بسیار اندک است.

حال اگر رضای خدا را در شادی مردمی جستجو کنیم که توان مالیِ رفتن به چنین برنامه‌هایی ندارند و آرزوی‌شان یک بار دیدن امثال «ریوندی» و… است، گامی بلند برای تحقق عدالت «امر به معروفی و نهی از منکری» برداشته‌ایم و به بی‌راهه نرفته‌ایم.

نسخه چاپی خبر