حبیب رضازاده دانشجوی دکترای علوم سیاسی با گرایش «مسائل ایران» درمورد فصل تغییرات مدیریت های کلان شهرستان ورامین، تحلیلی اختصاصی برای پایگاه اطلاع رسانی «راوی امروز» نوشته که می خوانید.
به گزارش راوی امروز، «فصل تغییرات در مدیریت های کلان، به دشت ورامین رسیده است و این بار شهرستان ورامین سرشار از حدس و گمان هایی برای آینده مدیریت های کلان شده است.
حدس و گمان هایی که رفته رفته بیشتر رنگ واقعیت به خود می گیرند، تا حدی که رفتن فرماندار شهرستان ورامین حتمی شده است.
یوسفی می رود تا فرماندار شهرستانی دیگر در استان تهران شود، به رغم آنکه پیشتر گفته بود “اگر قرار باشد سمت بعدی بنده فرمانداری در یکی از شهرستان های تهران باشد، خواست و اولویت بنده ابقاء در همین شهرستان است”.
از آنجا که هر رفتنی را آمدنی در کار است، امروزه بیش از هر زمانی ذی نفوذان و موثرین شهرستان به فردی که قرار است در پی رفتن یوسفی، بر جایگاه وی تکیه زند؛ می اندیشند.
در این بین چندین تفکر رو در روی هم قرار گرفته که مهم ترین آنها دو تفکر “بومی بودن” و “غیربومی بودن” فرماندار بعدی می باشد که البته در داخل هر یک از این دو تفکر غالب، در خصوص مصادیق اختلافات دیگری وجود دارد.
بدون اینکه بخواهیم نسخه ای برای حل این اختلافات و حتی پرداختن به مصادیق هر تفکری داشته باشیم، به موضوع مدیریت باثبات که برای امر توسعه دارزمدت شهرستان لازم است، باید نگاهی داشته باشیم.
یکی از رموز توسعه در بلندمدت، مدیریت های باثبات و بلندمدت می باشد، چرا که “توسعه نه تنها به اکتساب و نوآوری، بلکه به خصوص به انباشت و نگهداری نیز نیاز دارد؛ خواه ثروت باشد یا حق و امتیاز یا دانش و علم”.
البته که منظور از تداوم و ثبات مدیریت، ابقای افراد و روش های فاسد به بهانه ثبات مدیریت نیست، که اتفاقا ثبات مدیریت خود موجب انباشت تجربه برخورد با فساد و فاسدین می شود.
برای توسعه باید یک مدیریت با ثبات داشت، امری که در این منطقه چندان عینیتی ندارد و عمر مدیریت کلان شهرستان از تداوم چندانی برخوردار نمی باشد. عملا مدیریت ها در اینجا از مرحله شناخت و برنامه ریزی پیشتر نمی روند و اجرا، ارزیابی و تصحیح اشتباهات که زمان بیشتری می طلبند معمولا محقق نمی شوند.
جالب اینکه اندیشمندی در مقاله ای با عنوان «جامعه کوتاه مدت: بررسی مشکلات توسعه سیاسی و اقتصادی بلندمدت ایران» به همین موضوع کوتاه مدت بودن جامعه ایرانی می پردازد و اعلام می کند: در جامعه کوتاه مدت تغییرات ــ حتی تغییرات مهم و بنیادین ــ اغلب عمری کوتاه داشته است. این بی‌تردید نتیجه فقدان یک چارچوب استوار و خدشه‌ناپذیر قانونی است که می‌توانست تداومی دراز مدت را تضمین کند.
جامعه کلنگی از نظر کاتوزیان «یعنی جامعه‌ای که بسیاری از جنبه‌های آن ــ سیاسی، اجتماعی، آموزشی و ادبی ــ پیوسته در معرض این خطر است که هوی و هوس کوتاه مدت جامعه با کلنگ به جانش افتد. بنابراین در این جامعه تغییرات انباشتی درازمدت، از جمله انباشت درازمدت تجربه، دانش مدیریت، سرمایه و نهادهای اجتماعی و خصوصی، حتی نهادهای آموزشی، بسیار دشوار بوده است.
بدیهی است که این نهادها در هر دوره کوتاه مدت وجود داشته یا به وجود آمده است، اما در دوره‌های کوتاه مدت بعد یا بازسازی شده و یا دستخوش تغییراتی اساسی شده است.
متاسفانه چون در نظام اداری ایران و به ویژه در “ورامین ما” افراد نقش بسیاری در برنامه ها و سیاست گذاری ها دارند، دوره کوتاه مدیریت افراد یعنی تغییر پی در پی برنامه ها و سیاست گذاری ها و لذا عدم انباشت سرمایه اجتماعی مدیریت و ….
یوسفی می رود و بعد از رفتن وی کمترین انباشت دانش مدیریتی از وی باقی می ماند و مجددا فرآیند شناخت و برنامه ریزی شروع می گردد که بعید است تا اجرا، ارزیابی و تصحیح اشتباهات تداوم داشته باشد.
از همین رو جامعه کوتاه مدت “ورامین ما” جایی برای توسعه بلندمدت شهرستان ورامین باقی نمی گذارد.
لازم است در تلاش برای سهم داشتن در انتخاب و انتصاب جانشین یوسفی، به امر توسعه درازمدت شهرستان ورامین نیز توجه کنیم و فارغ از مولفه “بومی- غیر بومی بودن” فرماندار (اگر با مولفه های دیگر در نظر گرفته نشود، چون چاقوی دولبه می ماند)، به ثبات مدیریت کلان در شهرستان بیشتر توجه کنیم.
تغییر پی در پی خط مشی ها بدون ارزیابی نتایج آنها، امر توسعه دراز مدت را با ابهام و خدشه مواجه می سازد و متاسفانه در این خطه از دنیا خط مشی ها با آمدن و رفتن افراد تغییر می کند».
*حبیب رضازاده
دیدگاه ها :