به گزارش راوی امروز، وی از سال ۱۳۳۸ تا 11 آبان 1372 که بر اثر تصادفی که منجر به فوتش شد در ورامین بی ادعا و خالصانه خدمت کرد و به احتمال زیاد اولین پزشک تحصیل کرده در نظام جدید و دانشگاه دیده بوده که بعد از اقامت در شهر ورامین یک تنه جوابگوی مراجعانی بوده که از شهر و روستاهای اطراف به مطب او مراجعه میکردند.
او ۱۶ سال تنها پزشک مقیم در ورامین بود. چون بقیه اطباء فقط در ساعت اداری در ورامین بودند و همه ساکن تهران بودند.
دکتر سعید موسوی فرزند ایشان در یادداشی که برای اینجانب ارسال کرده می نویسد: در آن ۱۶ سال ، در فصل تابستان شب‌هایی را به یاد دارم که ایشان ۱۰ بار از خواب بلند می‌شد و مریض می‌دید.

البته بعضی وقتها به سبب خستگی و بی‌خوابی از کوره در می‌رفت ولی هیچگاه کسی ناامید از در خانه ایشان نرفت. به اخلاق حرفه‌ای در کار خود بسیار ملتزم بود. هیچ گاه حرفه پزشکی را با منافع مادی در نیامیخت. ویزیت ایشان تا سال ۱۳۵۴ سی ریال بود.

بسیاری از پزشکان جوان در آن سالها می‌خواستند ویزیت ۱۰۰ ریال را برقرار کنند ولی مبلغ ویزیت ایشان نمی‌گذاشت. نسخه‌های سنگین قیمت بی‌مورد نمی‌نوشت. دلسوز به حال مردم بود. اگر بیماری پول ویزیت نداشت مطالبه نمی‌کرد و حتی افرادی دیده بودند که به بیمار خود، برای خرید داروها پول هم داده بود.

قراین این طور نشان میدهد هنگامی که ایشان از ورامین عازم تهران بوده است در بین راه ماشین ایشان پنچر می‌شود. هوا تاریک بوده و بارانی و ظاهرا ماشین ایشان هم جدید بوده است.

مجموعه این عوامل باعث شده که ایشان موفق به پنچرگیری نشود. بنابراین به سمت مقابل جاده می‌رود تا به ورامین بیاید و کمک بیاورد. در کنار جاده مینی‌بوسی ترمز می‌کند.

ظاهرا راننده به علت تاریکی و شرایط جوی موصوف نمی‌تواند وسیله نقلیه خود را کنترل کند. با دکتر برخورد نموده است.
به‌هر روی وقتی ایشان را به بیمارستان مفتح می‌آورند، ایشان فوت کرده بود.

کوچه محل مطب ایشان در خیابان طالقانی ورامین به پاس تقدیر از خدمات شایسته ایشان به مردم ورامین به نام کوچه دکتر موسوی نامگذاری گردیده است.

نسخه چاپی خبر