به گزارش راوی امروز، سید جلال ملکی روز پنج شنبه 7 دی 96 افزود: ساعت 1:45 بامداد امروز پنج شنبه حادثه آتش سوزی در یک حسینیه در منطقه درکه به سامانه 125 اعلام شد و ماموران 2 ایستگاه آتش نشانی به محل حادثه اعزام شدند.
وی در مورد علت این حادثه اظهار کرد: این حسینیه بزرگ و قدیمی به دلایل نامشخصی دچار آتش سوزی شد و هم اکنون علت این آتش سوزی در دست بررسی عوامل نیروی انتظامی و آتش نشانی است.
وی خاطرنشان کرد: در زمان وقوع حادثه فردی در حسینیه نبود و آتش نشانان این حریق را بدون مصدومیت مهار کردند.
حسینیه درکه یکی از اماکن مذهبی و قدیمی منطقه یک تهران در شهرستان شمیرانات واقع شده است.

فرماندار شمیرانات: وجود عامل انسانی در آتش سوزی حسینه درکه محرز است

عزت الله خان محمدی خاطرنشان کرد: این حادثه در ساعت 1:45 بامداد امروز پنج شنبه رخ داد که با حضور آتش نشانی اطفاء و از سرایت آن جلوگیری شد.
وی با اشاره به خسارت های ناشی از این آتش سوزی افزود: اموال داخل حسینیه از جمله فرش ها و سایر لوازم در آتش سوخته، ولی ساختمان حسینیه آسیب چندانی ندیده است.
وی با بیان اینکه دوربین های مدار بسته ساختمان های اطراف حسینیه از سوی پلیس بررسی شده است، تاکید کرد: وجود 2 موتورسوار در محل حادثه و دخالت عامل انسانی از سوی پلیس محرز شده است و این حادثه در دستورکار و بررسی پلیس قرار دارد.
حسینیه درکه یکی از اماکن مذهبی و قدیمی منطقه یک تهران در شهرستان شمیرانات واقع شده است.

دو خرابکار عامل این حریق بودند

یکی از کارشناسان میراث فرهنگی استان تهران پنجشنبه ۷ دی ماه به خبرنگار چمدان اطلاع داد: «صبح امروز دو خرابکار ماده آتش‌زایی را داخل تکیه درکه انداخته‌اند که همین امر سبب آتش سوزی گسترده در این تکیه تاریخی شده است. ظاهراً دوربین‌های تکیه تصاویر این دو خرابکار را ثبت و ضبط کرده‌اند.»

به گفته این کارشناس احتمالا قدمت این تکیه و تکیه تجریش باید یکی باشد اما او از تاریخ دقیق ساخت بنا مطلع نیست اما می‌داند که متأسفانه این تکیه ثبت ملی نشده است.

اما محمد انشایی رئیس اداره میراث فرهنگی شمیران ضمن تأیید خبرآتش‌سوزی و ابراز تأسف از این گونه اقدامات توضیح داد: «بنای فعلی تکیه تاریخی نیست و حتی طاق ضربی هم ندارد. این بنا معاصر است و طاق فلزی دارد. ما در منطقه شمیران تمام بناهای تاق ضربی تاریخی را یا ثبت می‌کنیم و یا آنها را واجد ارزش اعلام می‌کنیم.»

او ادامه داد: «بزرگترین تکیه درکه همین تکیه است. ممکن است برخی از وسایل اهدایی مانند ظروف یا چراغ یا فرش‌ها قدمتی تاریخی داشته باشد و مردم به عشق امام حسین (ع) آن را به حسینیه اهدا کرده باشند اما خود بنا چنین نیست.»

در گزارشی که پیش‌تر در همشهری محله منتشر شده در مورد قدمت تکیه یکی از مداحان محلی گفته است: «تاریخ ساخت حسینیه درکه به حدود سال ۱۳۴۶ شمسی بر می‌گردد. تکیه درکه مانند تکیه تجریش بود با این تفاوت که تکیه تجریش سقف شیروانی داشت و تکیه درکه به‌صورت خیمه بود. تکیه درکه ۱۴ طاق‌نما داشت و هر طاق‌نما مربوط به یک طایفه بود که خرج مراسم عزاداری را برعهده داشتند. زمانی که تکیه نیاز به بازسازی داشت اهالی دست به کار شدند تا هزینه‌های لازم را تأمین کنند.» همچنین  بر روی کاشی آبی رنگی کنار در این حسینیه، تاریخ آخرین بازسازی آن سال ۵۱ درج شده است.

در این گزارش همچنین آمده است: تکیه درکه هیچ‌گاه درش به روی کسی بسته نمی‌ماند. اصل قدمت تکیه به حدود ۶۰۰ سال پیش برمی‌گردد. «آن زمان افراد محلی این مکان را ساختند تا هر سال مراسم ماه محرم را در اینجا برپا کنند. آن سال‌ها ورودی تکیه ۳ پله بود که با در چوبی به تکیه باز می‌شد. از دری که مهمانان وارد می‌شدند طبقه بالایی وجود داشت که پیرمردها و بزرگ‌ترهای محله در آن می‌نشستند. آن زمان پوشش تکیه چادر بود و فضای داخل آن را طاق‌های متعددی پرکرده بود. اینجا یک اتاق ۱۲ متری بود با ۱۴ طاق‌نما که هرکدام به یک خانواده و طایفه‌ای تعلق داشت. با شروع محرم تزیین و فرش و روشنایی طاق با طایفه صاحب هر طاق بود. پیرمردها در طبقه مخصوص می‌نشستند و جوان‌ها در تالار اصلی تکیه. هر شب از ماه محرم را یک خانواده نذری می‌داد. یکی قند و چای و یکی هم شام تکیه را. در قدیم هر خانواده‌ای نذر می‌کرد غذای خودش را به تکیه می‌آورد. هرکسی یک نوع غذا با خودش می‌آورد و به دیگران می‌داد. هرشب نوبت یک خانواده بود. آن زمان هنوز در تکیه آشپزخانه‌ای وجود نداشت و هیزم نقش اجاق گاز را داشت.

به دلیل سیادت اهالی، محله‌های دیگر شمیران، درکه را صاحب عزا می‌دانند. اهالی اوین برای عرض تسلیت در روز هشتم محرم به درکه می‌آیند. بعد از این دیدار اهالی درکه در تاسوعا به اوین می‌روند و بازدید آنها را پس می‌دهند. مردم درکه به این بازدید چنان معتقدند که حتی اگر جوان‌ها در خدمت سربازی باشند سعی می‌کنند آن روز را مرخصی بگیرند و به درکه بیایند.

صبح عاشورا رسم است تعدادی از بچه‌های کوچک محله جمع می‌شوند و همراه بایک پرچم سفید به سمت خانه‌هایی که از قبل مشخص شده می‌روند. در می‌زنند و یک صدا می‌خوانند «یا عباس یا سیدی، ماییم غلام عباس». این گروه از بچه‌ها معروف هستند به غلام عباس. در قدیم صاحبخانه به بچه‌ها نون و ماست می‌داد، اما امروزه با شیر یا شله زرد از بچه‌ها پذیرایی می‌کنند. این رسم تا ساعت ۱۰ صبح طول می‌کشد.»به گزارش چمدان، هر چند شاید این بنا نسبت به سایر بناهای  تاریخی قدمت چندانی نداشته باشد اما از آنجا که بزرگترین تکیه منطقه درکه است و از آن مهم‌تر با خاطرات ارزشمند معنوی و مذهبی مردم این منطقه گره خورده است شاید بهتر بود کارشناسان میراث فرهنگی آن را به عنوان ذخیرگاه بخشی از آداب و رسوم مردم درکه به ثبت ملی می رساندند.

منبع: ایرنا/ چمدان

نسخه چاپی خبر