برخی ها ی شان حتی اجازه نمی دادند کسی نزدیک خودروی شان شود اما بعضی دیگر امکانی فراهم کردند تا بازدیدکنندگان با پیکان شان عکس یادگاری بیاندازند.

حسابی پیکان ها را برق انداخته بودند. تعدادی از مالکان این خودروهادر گذشته با پرداخت بین 2 تا 4 میلیون تومان صاحب ماشین شده بودند اما اکنون با اضافه کردن  بیش از 60 میلیون تومان وسیله و ابزار جدید ، خودرو را از این رو به آن رو کرده بودند.

با هیچ چیزی عوضش نمی کردند . برخی ها پیشنهاد فروش 2 میلیارد ریالی را هم رد کردند و می گفتند اگر پیکان را از آنها بگیرند نمی توانند زنده بمانند.

انگاری نبض شان به صدای موتور وصل بود.

در بخشی از این مراسم برای تولد 50 سالگی پیکان سنگ تمام گذاشتند هم نورافشانی و هم خود را تخلیه هیجانی کردندحسابی .

به هر حال گردهمایی پیکان های قدیمی ( نه فرسوده ) سراسر کشور خاطره پیکان سواری برای خانواده های زیادی از ایرانیان را زنده کرد.

پیکان گذشته از استفاده‎‏کنندگان معمولی، همیشه علاقه‌‏مندان خاص خودش را هم داشته است. علاقه‎مندانی که با توقف تولید خودروی پیکان، بیشتر خودشان را نشان دادند. کسانی که خود را پیکان باز یا عشق‎بازِ پیکان می‏‌نامند و علاقه‌مندی‏‌شان اسپرت‌کردن پیکان و حتی کروک‌ و سان‌روف‌ کردن این خودرو است و در بازارهای اینترنتی آن را با قیمت‎های عجیب و غریب رد و بدل می‏‌کنند.

پیکان آشناترین خودرو برای ما ایرانی‌هاست؛ خودرویی که شاید امروز دیگر تحویلش نگیریم، اما کم نیستند ایرانی‏‌هایی که روزی آرزوی خریدن پیکان داشتند و بسیاری هم ماشین‎دار شدن را با این خودرو تجربه کرده‎اند.

اردیبهشت سال 1384 با امضای معصومه ابتکار رئیس وقت سازمان حفاظت محیط زیست و اسحاق جهانگیری وزیر وقت صنایع، آخرین پیکان به موزه رفت.

پیکان اولین خودروی ایرانی است، خودرویی که طراحی آن از روی خودروی «هیلمن هانتر» مدل 1966 برداشته شد و ساخت آن در سال 1346 با همکاری شرکت ایران ناسیونال (ایران خودرو) و گروه صنعتی روتس (Group Rootes) انگلستان، در ایران شروع شد.

برادران خیامی با خرید زمینی در کرج، شرکت ایران ناسیونال را راه‌اندازی کردند و با هدف «ساخت خودروی ایرانی به دست کارگر ایرانی» تولید اولین خودروی ایرانی «پیکان» را شروع کردند. در آغاز، بخشی از قطعات مونتاژی بود، اما بعد تلاش شد تا بیشتر قطعات در داخل کشور ساخته شود تا پیکان به خودرویی وطنی بدل شود.