«فرزانه عظیمی» خبرنگار نابینای حوزه معلولان و وکیل پایه یک دادگستری، در نقدی اختصاصی برای پایگاه اطلاع‎رسانی «راوی امروز» از معضلات و مشکلات پیش روی ازدواج معلولان کشورمان نوشته است.

به گزارش راوی امروز، متن کامل نقد عظیمی، در آستانه اول ذی‎الحجه، سالروز ازدواج امیرالمؤمنین علی(ع) و حضرت زهرا(س) که روز ازدواج نام‎گذاری شده، این چنین است:

«ازدواج، سنت نیکوی دین اسلام است که در احادیث و قرآن، به آن بسیار سفارش شده است.

خداوند در آیه ۲۱ سوره روم، از ازدواج به عنوان وسیله‎ای برای رسیدن به آرامش یاد کرده و می‎فرماید: «و از نشانه های ربوبیت پروردگار این است که از خودتان برای شما همسرانی آفرید تا در کنار آن‎ها آرامش یابید و میان شما دوستی و مهربانی قرار داد».

همان‎طور که ملاحظه می‎شود، این آیه شریفه و سایر آیات و روایات، در خصوص ازدواج اطلاق داشته و آن را حق تمام انسان‎ها می‎داند.

اما شوربختانه، افراد دارای معلولیت، در این زمینه همواره دچار تبعیض‎های فراوان بوده‎اند؛ گرچه در کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت که کشور ما نیز به آن پیوسته، از اصل «عدم تبعیض در خصوص معلولان» سخن به میان آمده، اما در قوانین داخلی و فرهنگ جامعه ایرانی، هرگز این اصل رعایت نشده است.

افراد دارای معلولیت در انظار جامعه، همواره به عنوان افرادی مقدس، محترم و نهایتاً لایق ترحم به شمار می‎آیند، تا آنجا که تصور آن که این افراد نیز مانند سایر افراد جامعه، حق برخورداری از یک زندگی عادی و همچنین نیازهای غریزی و عاطفی را دارند، غیر ممکن است!

در این میان، زنان دارای معلولیت، از تبعیض‎های مضاعفی رنج می‎برند، تا جایی که آمار ازدواج در میان این قشر، تقریباً صفر است.

این امر، ناشی از دلایل متعددی است که در ادامه، به چند نمونه از آن‎ها اشاره می‎شود:

معضل اشتغال در میان معلولان

یکی از اصلی‎ترین چالش‎هایی که جامعه معلولان با آن دست و پنجه نرم می‎کند، معضل اشتغال است.

تأمین هزینه‎های زندگی، بدون داشتن شغلی با درآمد مکفی، میسر نیست و این خود عامل بازدارنده بزرگی برای ازدواج معلولان به شمار می‎آید.

عدم شناخت جامعه از شرایط معلولان

همان‎طور که پیش‎تر اشاره شد، جامعه درک صحیحی از معلولان نداشته و آن‎ها را افرادی لایق ترحّم و فاقد احساس و هر گونه نیاز غریزی می‎داند؛ درصورتی که داشتن چالش جسمی، شنوایی و بینایی، به هیچ وجه موجب از بین رفتن عواطف و نیازهای انسانی نمی‎شود.

فرد دارای معلولیت نیز حق دارد عشق بورزد و دوست داشته شود؛ حق دارد تشکیل خانواده داده و فرزند داشته باشد.

از سوی دیگر، بسیاری از مردم بر این باورند که فرد دارای معلولیت، باید صرفاً با فردی با شرایط مشابه خودش ازدواج کند و از این رو، به این قشر، مخصوصاً دختران دارای معلولیت، به عنوان گزینه ازدواج، نگاه نمی‎شود.

گاه نیز افراد برای ثواب؛ نذر و این قبیل مسائل به سراغ ازدواج با معلولان می‎روند که باعث می‎شود فرد معلول، در جریان زندگی، همواره ترس از طرد شدن و خیانت دیدن را داشته باشد.

سنگ‎اندازی خانواده‎ها

بسیاری از مواقع نیز خانواده‎های دارای فرزند معلول هستند که با سنگ‎اندازی، مانع ازدواج فرزندشان می‎شوند.

آن‎ها با میان آوردن شبهات و تردیدهایی نظیر این‎که «تو از پس اداره زندکی برنمی‎آیی»، «زندگی مشترک بسیار دشوار است»، «فرد بدون معلولیت، تو را ترک خواهد کرد» و «زندگی با فردی با شرایط مشابه خودت نیز غیرممکن است» و… عملاً سد محکمی در مقابل ازدواج فرزندشان به شمار می‎آیند.

سخن آخر این‎که گرچه ازدواج با افراد دارای معلولیت، چالش‎های خاص خود را شامل می‎شود، اما این قشر نیز انسان و دارای تمام عواطف و نیازهای انسانی هستند که با شناخت این چالش‎ها، می‎شود آن‎ها را از میان برداشت.

جامعه، خانواده و قانون، باید این حق آنان را به رسمیت شمرده و با تغییر نگرش نسبت به این قشر، در صدد شناخت شرایط و چالش‎هایشان بر آمده و در نتیجه، امر ازدواج را برای آنان هموار سازند.

نسخه چاپی خبر