فرزانه عظیمی(غزل) خبرنگار نابینای پایگاه خبری «راوی امروز» به مناسبت آغاز دهه کرامت، نقدی درمورد لزوم تکریم معلولان در جامعه نوشته است.

به گزارش راوی امروز، عظیمی در نقدش نوشته است:

«فرد دارای معلولیت، در درجه اول، انسان است و تمام حقوق طبیعی یک انسان را داراست.
ازجمله حقوق طبیعی هر انسانی، محترم شمردن کرامت انسانی وی است.
در خصوص افراد دارای معلولیت، این مهم با دسترس‌پذیر کردن فضاهای فیزیکی و مجازی و اطلاعاتی و فراهم کردن زمینه حضور فعال این قشر در عرصه‌های مختلف امکان‌پذیر است.
طبق آمار جهانی، حدود ۱۵ درصد جمعیت جهان، یعنی بیش از یک میلیارد نفر، با نوعی از معلولیت زندگی می‌کنند.
افراد دارای معلولیت، در حوزه‌های مختلف ازجمله اجتماع، اقتصاد و آموزش امکان مشارکت کمتری دارند و در مقایسه با افراد بدون معلولیت با مشکلات اقتصادی بیشتری روبه‌رو هستند.
دلیل این امر، برخلاف تصور عموم، معلولیت به‌خودی‌خود نیست بلکه موانع خارجی و محدودیت‌های ساختاری برآمده از بی‌توجهی جامعه به موضوع معلولیت است.
محیط‌های شهری، تحصیلی و کاری هم ازنظر فیزیکی و هم ازنظر فرهنگی برای افراد دارای معلولیت مناسب‌سازی نشده‌اند و مانعی برای حضور کامل افراد دارای معلولیت در اجتماع، رشد و بهبود کیفیت زندگی آن‌ها هستند.
دولت‌ها می‌بایست با تصویب قوانین حمایتی، به بهبود شرایط اقتصادی این قشر و حضور مؤثرشان در جامعه مبادرت ورزند.
در کشور ما قوانینی چون کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت که در سال ۱۳۸۷ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و نیز قانون جامع حمایت از حقوق معلولین مصوب ۱۳۹۷، در راستای حمایت در عرصه‌های مختلف از این قشر وجود دارد.
اما همان‌طور که مشخص است، قانون باید دارای ضمانت اجرا باشد که در خصوص قانون حمایت از حقوق معلولین، با وجود این‌که به حوزه‌های مختلفی نظیر فرهنگ‌سازی، مناسب‌سازی، بهداشت و درمان، معیشت، حمایت‌های استخدامی، حمایت‌های قضایی و… پرداخته‌شده، اما ضمانت اجرای قوی وجود ندارد و عملاً قانون اجرا نمی‌شود.
افراد دارای معلولیت می‌بایست در بستر فضای مناسب، تحت تعلیم قرارگرفته و بتوانند استعدادهای خویش را شناخته، به رشد آن بپردازند و در فضایی مناسب‌سازی شده، وارد جامعه بشوند و از تمام حقوق انسانی خویش بهره‌مند گردند.
اما یکی از عمده معضلاتی که مانع حضور مؤثر افراد دارای معلولیت در جامعه می‌شود، همین عدم مناسب‌سازی است.
مناسب‌سازی شامل محیط‌های فیزیکی نظیر اماکن تفریحی و ورزشی، ساختمان‌های مسکونی، تجاری، اداری، درمانی، خیابان‌ها، مبلمان شهری، سیستم حمل‌ونقل عمومی و…، مناسب‌سازی فرهنگی مانند فرهنگ‌سازی در رسانه‌ها و مناسب‌سازی مجازی، یعنی دسترس‌پذیر کردن تارنماها، اپلیکیشن‎ها، شبکه‌های اجتماعی و فضاهای مرتبط با دنیای مجازی است.
افراد دارای معلولیت باید قادر باشند از تمام ظرفیت‌های موجود، مانند سایر افراد و در فضایی برابر با آنان استفاده بکنند، به تحصیل و کار بپردازند و کسب درآمد بکنند.
در همین راستا، نهادهای دولتی و عمومی نیز مکلف‌اند که طبق قوانین موجود، افراد دارای معلولیت را نیز به کار بگیرند که در بسیاری از مواقع، این امر یا به وقوع نمی‌پیوندد، یا حد نساب‎های قانونی موردتوجه قرار می‌گیرد.
بحث در این خصوص بسیار است، اما در یک‌کلام می‌توان گفت که این بر عهده دولت و جامعه است که جامعه را که می‌توان گفت معلول حقیقی است، جهت حضور و بهره‌مندی افراد دارای معلولیت از حقوق طبیعی خویش مهیا سازند».

نسخه چاپی خبر